X
W ostatnich latach wielu znanych zawodowych sportowców na całym świecie podzieliło się swoimi doświadczeniami z MND, znanym również jako stwardnienie zanikowe boczne (ALS) – lub choroba Lou Gehriga w Ameryce Północnej.
Badania przeprowadzone na Uniwersytecie w Sheffield pokazują związek przyczynowy między ćwiczeniami a MND, przy czym intensywna aktywność fizyczna prawdopodobnie przyczynia się do uszkodzenia neuronów ruchowych, ale tylko u osób z predysponującym profilem genetycznym.
Jednym z kluczowych ustaleń jest to, że niektórzy ludzie, których makijaż genetyczny sprzyja forsownej aktywności fizycznej, mają zwiększone ryzyko rozwoju MND.
Wiadomo o ponad 30 genach predysponujących do zmiany poziomu ekspresji MND podczas intensywnego wysiłku fizycznego. Osoby z mutacją w genie C9ORF72, które stanowią 10% przypadków MND – mają wcześniejszy wiek zachorowania, jeśli prowadzą styl życia, który obejmuje intensywny wysiłek fizyczny.
Badanie może stanowić znaczący krok w kierunku wyjaśnienia związku między wysokim poziomem aktywności fizycznej a rozwojem choroby neurodegeneracyjnej, która dotyka około 5000 osób w Wielkiej Brytanii.
Profesor Dame Pamela Shaw, starsza autorka badania, uważa, że: „Te badania zmierzają w pewnym stopniu do wyjaśnienia związku między wysokim poziomem aktywności fizycznej a rozwojem MND w pewnych genetycznie zagrożonych grupach.
„Zbadaliśmy powiązanie za pomocą trzech różnych podejść i każde z nich wykazało, że regularne forsowne ćwiczenia są czynnikiem ryzyka związanym z MND.
„Najwyraźniej u większości osób, które podejmują intensywne ćwiczenia fizyczne, nie dochodzi do uszkodzenia neuronów ruchowych i potrzeba więcej pracy, aby precyzyjnie określić genetyczne czynniki ryzyka.
„Ostatecznym celem jest identyfikacja środowiskowych czynników ryzyka, które mogą predysponować do MND, aby informować o zapobieganiu chorobom i wyborach dotyczących stylu życia”.
Zaburzenie dotyczy neuronów ruchowych – nerwów w mózgu i rdzeniu kręgowym, które tworzą połączenie między układem nerwowym a mięśniami, umożliwiając ruch ciała.
Komunikaty z tych nerwów stopniowo przestają docierać do mięśni, prowadząc do ich osłabienia, usztywnienia i ostatecznie zaniku. Postępująca choroba wpływa na zdolność osoby do chodzenia, mówienia, używania rąk i rąk, jedzenia i oddychania.
Szacuje się, że około 10% przypadków MND jest dziedzicznych, ale pozostałe 90% jest spowodowane złożonymi interakcjami genetycznymi i środowiskowymi, które nie są dobrze poznane – jest to znane jako sporadyczne MND.
Dr Brian Dickie, dyrektor ds. rozwoju badań w stowarzyszeniu Motor Neurone Disease Association, powiedział, że nowe badania będą miały znaczący wpływ na globalne wysiłki badawcze mające na celu identyfikację osób na podstawie ich genetyki, które są zagrożone MND.
„W ostatnich latach poczyniono postępy w zrozumieniu genetyki MND, ale poczyniono niewielkie postępy w identyfikacji czynników środowiskowych i związanych ze stylem życia, które zwiększają ryzyko rozwoju choroby” – powiedział Dickie.
„Po części dzieje się tak dlatego, że badania genetyczne i środowiskowe są zwykle prowadzone w izolacji przez różne zespoły badawcze, więc każdy z nich pracuje tylko z częścią układanki. Siła tych badań przeprowadzonych na Uniwersytecie w Sheffield pochodzi z połączenia tych elementów układanki”.
Być może dalsze badania zidentyfikują dokładne geny zaangażowane w ten efekt, aby sportowcy i ci, którzy zdecydują się trenować na wysokim poziomie, mogli wykonać test, aby ustalić, jakie jest ryzyko i następnie odpowiednio zmodyfikować trening.
